Tijd voor wat professionalisme. Deze week heb ik me stevig voorbereid en ingelezen voor een eerste gesprek met Faro, het steunpunt voor Vlaams Erfgoed. Zij starten een project op rond ‘gemene geschiedenis’ en we willen alles eens bij elkaar leggen. Ik moest mijn voorbeelddossier dus wat op orde hebben om hen te kunnen overtuigen van de meerwaarde van mijn project. Easy peasy Japanese, ja hoor.
Tot ik in Brussel aankwam.
Ik hou van onze hoofdstad, echt waar, maar ik wou dat ze iets minder hectisch was. En dat ze er iets beter Nederlands spraken. En dat het station een iets beter plan had met richtingaanwijzers en dergelijke. Voorts zou ik ook, in een parallelle wereld waar alles altijd perfect loopt, een ingebouwd GPS-systeem willen. Dat zou me zo enorm veel tijd besparen. Want plots bevond ik me letterlijk rondjes draaiend in Bruselas, en voelde een lichte paniek opkomen. Ik. Wist. Niet. Waar. Ik. Was.
Klein in de grootstad
Proberend zo normaal mogelijk over te komen, liep ik het eerste, het beste gebouw binnen en vroeg waar de Priemstraat was. Ze keken me met grote Brusselse ogen aan alsof ik net een nieuwe taal had uitgevonden. Maar misschien was dat bij nader inzien omdat ik:
- rood aangelopen was;
- uit paniek veel te snel sprak, dus moet het hebben geklonken als ‘sorryikweetechnietwatedoen, kuntumijmisschienhelpenikzoekdepriemstraat’ – maar dan sneller;
- echt gewoon een random gebouw was binnen gelopen.
Maar het loonde: een andere random man zocht met me mee op Google Maps en legde het kort en bondig uit. Hij vroeg een aantal keren ‘weet je dat zijn? En dan misschien dit plein? Oh, maar de bowling zal je wel kennen!’ Ik weet niet waarom hij dat aannam. Waarschijnlijk was het weer dat rood aangelopen gezicht dat me parten speelde.
Enfin, ik geraakte in de Priemstraat, en haast bij mirakel op tijd. SCORE! Het gesprek verliep heel ontspannen en Gregory Vercauteren en Katrijn D’Hamers gaven me heel veel bruikbare tips en nog interessantere e-mailadressen.
Dus het project krijgt elke dag weer meer vorm. En er loopt altijd wel iets mis. Maar dat is niet erg! Want repeteren, repeteren, wie zijn best doen zal het leren, repeteren en studeren en proberen. I rest my case.
Hazel De Herdt is stagiaire en studeert culturele studies aan de KUL.
MASklap 